ماهی پیرانا
همواره از ماهیگیری به عنوان یک ورزش و یا فعالیتی تفریحی بدم می آمد و به چشم حیوان آزاری به آن می کردم. حتی صید برای خوردن هم اصلا کار دلچسبی برایم نبود اما در مقابل پیشنهاد صید ماهی پیرانا نتوانستم مقاومت کنم. همیشه تصویری از یک ماهی درنده و خطرناک از آن در ذهنم بود و می خواستم از نزدیک آنرا ببینم و نگاهی به آرواره هایش بیاندازم. با کانو به یکی از کانالهای رود Mamori در نزدیکی آمازون رفتیم. یک چوب نازک ولی محکم درخت و دو متر نخ و یک قلاب ساده که کمی قطعات خورد شده گوشت مرغ برای طعمه به آن زدیم کل تجهیزات ما را تشکیل می داد.
قلاب را انداختیم و اولین ماهی ۳ دقیقه بعد صید شد. در مجموع نیم ساعت ماندیم و حدود ۲۰ ماهی صید شد که پس از عکاسی رها کردیم. بزرگترین ماهی حدود ۱۸ سانتی متر طول داشت. بر خلاف تصور قبلی من ماهی آرامی بود و به هیچ وجه تقلاهای قزل آلا را پس از صید انجام نمی داد. با مهارتی خاص راهنمای محلی قلاب ها را از دهان ماهی ها خارج می کرد و دوباره در آب رها میکرد.
روز بعد موقع نهار دیدم که روی میز بوفه ماهی پیرانای سرخ شده گذاشته اند. از صاحب لوژ پرسیدم که چرا همان ماهی هایی که دیروز گرفتیم را نیاوردید تا نهار امروز ما بشوند و در جواب گفت برخی مردم محلی تنها درآمدشان همین ماهیگیری است. ما از آنها ماهی می خریم. و من در سکوت فرو رفتم.
از بخش تجربه سفر ها،سفرنامه ها بازدید کنید.
